თავი 1
მეგის გარდაცვალების მეორე დღეს წერილი მივიღე:
„ვწუხვარ, მაგრამ გაცნობებთ, რომ თავი უნდა მოვიკლა.
ამ გადაწყვეტილებას დიდხანს ვიღებდი, ყველაფერი მარტოს უნდა გადამეწყვიტა. ვიცი, ეს გულს გატკენთ და ძალიან ვწუხვარ, მაგრამ გთხოვთ, გამიგოთ: მე საკუთარი ტკივილისთვის ბოლო უნდა მომეღო. თქვენ დამნაშავე არ ხართ.
ყველაფერი მხოლოდ მე მეხება. ეს თქვენი ბრალი არ არის.
მეგი“
წერილის ასლები მან მეილით მე და თავის მშობლებს გამოგვიგზავნა, და კიდევ ტაკომის პოლიციის დეპარტამენტს, ერთ სხვა ბარათთან ერთად, რომელშიც იტყობინებოდა, რომელ მოტელში იყო, რომელ ოთახში, რომელი საწამლავი დალია და როგორ ფრთხილად უნდა მოპყრობოდნენ მის ცხედარს. მოტელის ოთახში, ბალიშზე, ორმოცდაათ დოლართან ერთად, კიდევ ერთი ბარათი დატოვა, რომელშიც მოახლეს სთხოვდა, დაერეკა პოლიციაში და არ მიჰკარებოდა მის სხეულს.
მეილების დაგზავნა დააყოვნა - უკვე წასული უნდა ყოფილიყო, ჩვენ რომ მათ მივიღებდით.
მე, რა თქმა უნდა, მოგვიანებით გავიგე ამის შესახებ. თავდაპირველად, როცა მეგის მეილი წავიკითხე ჩვენი ქალაქის საჯარო ბიბლიოთეკის კომპიუტერში, ხუმრობა მეგონა, ან ჩვენი გამასხარავება. მეც ავდექი და დავურეკე. რომ არ მიპასუხა, მის მშობლებს შევეხმიანე:
- მიიღეთ მეგის წერილი?
- რა წერილი?
ჩუქება
